(1).jpeg)
اعتماد به نفس در کودکان
اگر کودک با آگاهی از ارزشهای خود، اعتماد نفس داشته باشد ، از زندگی لذت می برد. والدین باید عشق و علاقه خود را به کودک ابراز کنند و با ارزش نهادن به وی، دراو اعتماد به نفس و رضایت خاطر به وجود آورند. خودشناسی و اعتماد به نفس مانع از آن می شود که کودک خود را با نوزاد مقایسه کند و او را رقیب خود به حساب آورد. کودک با شناختن ارزش های خود ، نه تنها از رسیدگی توجه والدین به نوزاد احساس بدی ندارد، بلکه خود نیز سعی می‌کند از او مراقبت نماید.
یکی از راه‌های مناسب برای ایجاد اعتماد به نفس در کودک، تشویق او به رفتار و کارهای پسندیده است. والدین معمولاً رفتار و کارهای خوب کودک را امری عادی تلقی می کنند و نسبت به آن بی توجه هستند و تنها وقتی واکنش نشان می دهند که رفتار نامناسبی از او سر بزند. به عبارت دیگر ، درکار تعلیم و تربیت کودک تنبیه را مهمتر از تشویق می دانند. کودک با مشاهده این و ضع نتیجه می گیرد که فقط با رفتاری ناپسند می تواند توجه والدین را به خود جلب نماید. پس از تولد نوزاد، که کودک خود را فراموش شده و دور از توجه والدین می بیند، این روش را به‌عنوان بهترین راه جلب توجه انتخاب می کند .اگر قبل از تولد نوزاد ،با تشویق وشناساندن ارزشها در کودک اعتماد به نفس به وجود آورید ،پس از زایمان با نوزاد رفتار بهتری خواهد داشت .
بعضی ازوالدین تشویق کودک را منحصر به دادن هدیه وجایزه به او می دانند که معمولا کاری پرهزینه وغیر عملی است .باید دانست که تشویق وترغیب کودک به رفتار پسندیده ،همیشه مستلزم هزینه ای نیست که از عهده پدر ومادر خارج باشد .جایزه می تواند یک تشویق زبانی وگفتار محبت آمیز باشد .گفتن « آفرین » به کودک ،وقتی که او به حرف پدر ومادر گوش می کند ، تکلیفش را به موقع تمام می‌کند به هنگام حمام کردن و شستن دست و روی خود، بدون پاشیدن آب در اطراف کارش را خوب انجام می دهد، یک تشویق است. در طول روز یک کودک کارهای زیادی را بدون زحمت و به درستی انجام می دهد د که برای والدین مورد قبول و قابل تحسین است. اگر کودک به خاطر رفتار خوب به طور مرتب تشویق شود، رفته‌رفته رفتار پسندیده خود را تقویت می‌کند وبا ترک رفتار ناپسند و احساس رضایت خاطر ، تمایل بیشتری به همکاری با بزرگترها نشان می دهد.
بیشتر بچه های اول برای این که خواسته های خود را به دست آورند، عادت ندارند مدت زیادی صبر کنند ؛ ولی پس از به دنیا آمدن نوزاد مجبور هستند برای تقاضاهای خود منتظر بمانند. اگر کودک، منتظر ماندن را به معنی بی توجهی والدین نیز به خود تلقی کند، از بابت این انتظار و تاخیر در رسیدن به خواسته هایش، ناراحت خواهد شد. والدین باید این باور غلط را در ذهن کودک از بین ببرند با یاد دادن صبر و حوصله به او ، در رفع ناراحتی او بکوشند.شاید توجه کرده باشید که کودک پس از مدتی انتظار کشیدن ،با بی حوصلگی شروع به بهانه گیری می کند .والدین معمولا در این شرایط بدون توجه به احساسات کودک به کار خود ادامه می‌دهند و تا پایان کار آنقدر کودک را منتظر می گذارند که از تحمل اش خارج است و او را عصبانی می کند
والدین می توانند کودک را یاری نمایند تا صبر و حوصله بیشتری پیدا کند. برای این کار بهتر است اورا زیر نظر بگیرند و با ظاهر شدن اولین نشانه های بی صبری ، به او توجه نمایند. از این که توانسته است قدری صبر کند وساکت بماند ،او را تشویق کنند ورضایت خود را از صبر وحوصله او به زبان آورند .کلمات محبت آمیز برای کودک تشویق خوبی به حساب می آید ورفتار پسندیده را در او تقویت می کند .والدین پس از این که کودک را به خاطر صبر وتحمل او ستودند ،باید به سرعت کار خود را تمام کنند وبه خواسته ها وحرف های او گوش دهند .با این روش کودک لذت وارزش صبر کردن را می چشد ومی فهمد که صبر نتایج شیرینی دارد .
پس از مدتی تمرین ،این شیوه ،یعنی توجه به رفتار کودک وتعریف وتمجیداز رفتار خوب او در خانواده به صورت عادی در می آید .این روش حتی در تقویت روحیه واعتماد به نفس برای بچه های بالغ هم موثر است .بزرگترها هم به تعریف وتقویت روحیه نیاز دارند وبا آگاهی از این که کار مفیدی انجام داده اند ،زندگی خو د را روشن تروامیدوار کننده تر می بینند .
